Sinds mijn huwelijk met Mark, krijg ik regelmatig de vraag hoe het is om domineesvrouw te zijn. Door de bruiloft van vrienden besefte ik ten volle dat het een rol is die bij mij past.

‘En, hoe bevalt het om getrouwd te zijn met een dominee?’ Deze vraag heb ik in verschillende variaties regelmatig gehoord, sinds Mark en ik in november 2024 getrouwd zijn. Ik weet dat er predikantsvrouwen zijn die het helemaal niks vinden om aangesproken te worden met deze titel. En het is natuurlijk best opmerkelijk dat de term predikantsman niet eens bestaat, maar dat is een ander verhaal en laat ik hier terzijde. Of ik wil of niet van oudsher is het begrip domineesvrouw gewoon een dingetje. Ik neem mijn rol als predikantsvrouw serieus.

Ik vind het dus niet erg als mensen mij aanspreken als de vrouw van de dominee. Het is nu eenmaal een feit dat ik dat ben. Nu heb ik eerder in mijn leven ervaren hoe het is om getrouwd te zijn met een ambtenaar die elke dag naar kantoor gaat en daardoor weet ik dat er echt wel een verschil is. Want alhoewel ik hem uiteraard ook steunde in zijn arbeidzame leven, ik maakte er niet echt deel van uit. Dat is nu anders. Want ik hoor bij de geloofsgemeenschap die Mark dient. Het predikantschap is toch wel een bijzonder beroep. Het is niet een 9-5 baan die je achterlaat zodra je de deur van een kantoor achter je dicht trekt. Je bent altijd dominee en het werk speelt zich voor een deel thuis af en gaat in de weekenden vaak door. Ik sta niet alleen figuurlijk, maar ook regelmatig letterlijk naast hem. Ik steun hem niet alleen, maar ondersteun hem soms ook. Zo hebben we bijvoorbeeld samen catechese gegeven. Tegelijkertijd probeer ik ook mijn eigen plek te vinden naast Mark en dingen in de gemeente te doen die bij mij passen. Al met al lukt dat – God zij dank –  best goed.

Dat ik de vrouw van een dominee ben, realiseerde ik me des temeer tijdens de bruiloft van vrienden die Mark gevraagd hadden hun huwelijk in te zegenen. Samen voerden we een deel van de gesprekken met het prachtige stel dat zo van elkaar is gaan houden. Mark bereidde de liturgie voor, ik maakte die op en zorgde ervoor dat ze gedrukt werden. Uiteraard schreef Mark een overdenking. Samen gingen we naar de bruiloft. Ik legde de boekjes op de banken en zorgde ervoor dat iedereen een boekje had en Mark leidde de hele dienst in zijn eentje. Het voelde voor ons beiden als teamwork, ook al deed Mark uiteraard het meeste werk. Omdat een deel van de gasten uit het buitenland kwam en het overgrote deel van de Nederlandse gasten geen kerkelijke achtergrond had, werd er nauwelijks mee gezongen. Daar zat ik dan in mijn mooie jurkje, terwijl ik zo goed en kwaad als het ging – er zaten onbekende melodieën bij – probeerde mee te zingen. Meer dan ooit voelde ik me de vrouw van de dominee. En ik vond het helemaal prima! We deden het tenslotte samen en dat voelde goed.

Dus als iemand me weer vraagt hoe het is om vrouw van de dominee te zijn, dan zal ik zeggen dat ik het bijzonder vind. Dat ik ervan geniet om met mijn man samen te werken en dat ik gelukkig mijn eigen plekje en taakjes heb gevonden naast hem. Dat het soms ook wel eens pittig kan zijn, maar dat wij met zijn tweeën steeds meer groeien in onze respectievelijke rollen en we dankbaar zijn dat we het zo goed hebben samen.

God zegent ons.