De explosie bij de Tarwekamp

Soms word je even stil gezet bij de kwetsbaarheid van het bestaan. De verwoestende explosie aan de Tarwekamp in Mariahoeve op de vroege zaterdagochtend van 7 december 2024 was zo´n moment waarop duidelijk werd dat het leven zomaar een andere wending kan nemen.

Explosie Tarwekamp

Zaterdag werd de wijk Mariahoeve letterlijk opgeschrikt door een alles verwoestende knal. Een heel huizenblok werd getroffen en enkele woningen totaal verwoest. In de daarop volgende dagen werd bekend dat zes mensen, die nog jong waren en volop in het leven stonden de ramp niet hadden overleefd. Een jongetje van acht jaar werd wees en verloor zijn oudere zus. Als enige overlevende van het gezin moet hij nu verder gaan. Het is nauwelijks voor te stellen.

Waarom schrijf ik hierover?

Er gebeurt zoveel narigheid in de wereld, waarom dan schrijven over dit ene vreselijke incident? De reden daarvoor is simpel; het gebeurde op een halve kilometer afstand van ons huis. Of ik het gevoeld heb? Nee, want ik was samen met mijn man een nachtje in Friesland bij zijn moeder. Ik werd slechts opgeschrikt door de berichten die ik ’s ochtends in mijn bed las op internet. Alhoewel we fysiek die zaterdag in Franeker waren, zijn we met hart en gedachten vooral in Mariahoeve geweest. Bij de getroffenen in de wijk waar we pal naast wonen. Het was zo absurd te beelden te zien van een plek zo dichtbij huis. De straat waar ik de week ervoor nog was om een stoeltje, via Marktplaats gekocht, op te halen.

Verwerkingsproces

Een van de dingen die ik zo merkwaardig vond, was dat we die nacht niet thuis waren. Dat gebeurt niet heel erg vaak. Onze buren schreven dat ze er wakker van waren geworden en de sirenes hadden gehoord van alle hulpdiensten die erheen gingen. Het zette me aan het nadenken, want wat hangt het leven toch vaak af van toevalligheden. Een van de te betreuren slachtoffers is een jongeman uit Voorburg die bij een vriendin logeerde. Gewoon een gezellig bezoek dat eindigt in een drama. Hoe kan dat toch? Waarom komt de een om en overleeft de ander het? Hoe voel je je als je net twee deuren verderop woont? Het zijn ingewikkelde vragen die horen bij een verwerkingsproces.

De veerkracht van Mariahoeve

Wat heel mooi is, is dat er meteen mensen opstonden om te helpen. Ik ben zo trots op de mensen uit Mariahoeve. Zoals de vrijwilligers van Lichtpuntjes van Mariahoeve. Zij hebben hun naam meer dan waar gemaakt. Terwijl ze zelf ook getroffen werden – een van de slachtoffers in het ziekenhuis is vrijwilliger bij Lichtpuntjes en een andere vrijwilliger woonde twee deuren verderop en kan nu haar woning niet meer in – stonden ze op en hielpen waar ze konden en zamelden geld in, heel veel geld. Zelf leerde ik deze organisatie net een beetje kennen, omdat ik sinds kort wel bij MakerSpace kom in hetzelfde pand als Lichtpuntjes. Ik hoopte ze nog beter te leren kennen en die wens is alleen maar toegenomen. Afgelopen zondag was ik er even om de bloemen van de kerk af te geven die we als groet en bemoediging aan ze wilden geven. De saamhorigheid en actiebereidheid troffen me.

Het leven gaat door

Het vreemde is dat het leven ook na zo’n ramp uiteindelijk gewoon weer doorgaat. De afgelopen week fietste en reed ik regelmatig door Mariahoeve. Ik ging naar de jaarlijkse kerkzangochtend in de Pax Christikerk, deed mijn boodschapjes in het winkelcentrum, ging naar MakerSpace. Iedere keer rijd ik langs dat gapende gat. Het herinnert mij aan de kwetsbaarheid van het leven. Het is onvoorstelbaar dat mensen die veilig in hun eigen bed lagen gewoonweg weggevaagd zijn door die enorme klap. Mensen die nog steeds deel hadden moeten uitmaken van het dagelijkse leven. Het maakt je stil en herinnert je aan de kwetsbaarheid van het leven. Zoveel verwoeste levens en zoveel mensen eromheen die er door aangeraakt zijn. Tegelijkertijd is het ook normaal en goed dat het dagelijkse leven weer zijn gang neemt. Dat mag ook. Maar helemaal hetzelfde zal het in Mariahoeve nooit meer zijn. Er ligt een rouwrandje over de wijk en ik hoop – en verwacht – dat we dit niet zullen vergeten en blijven stilstaan bij die levens die voorgoed stil zijn gezet.