‘Frouckje, ik mag eigenlijk niets zeggen, maar ik heb wat nummers van je vriendinnen nodig’, verkondigde mijn vriend een paar weken geleden licht grinnikend. Natuurlijk wist ik toen genoeg… Er komt een vrijgezellenfeestje aan!
De geheimen rond een vrijgezellenfeestje
Andersom was ik ook al benaderd door mijn broer over contacten en beschikbare data van vriendlief. Het blijkt één van de leuke dingen van trouwen te zijn; de geheimpjes, het meeleven en leuke dingen die worden bedacht. Ik geniet er volop van.
Afgezien van de vraag naar telefoonnummers van vriendinnen, had ik geen idee wat en wanneer mij wat te wachten stond. Tot een schoonzusje belde of ik zaterdag richting Utrecht kon komen. Dat was geen probleem, ik kon naar Houten gaan waar mijn ouders wonen. Dus dat sprak ik af, maar daar verraadde mijn moeder zich: ‘Heit past zaterdag op de meisjes’, waarna ze begon te lachen. Toen wist ik dat zij ook mee zou gaan. Gezellig!
Samen met mijn ouders reed ik naar mijn schoonzusje in Odijk. Daar stonden ‘de meisjes’ (mijn twee jongste tantezeggers van 4 en 5 jaar) op de trampoline en riepen zodra ze hun opa zagen: ‘Pake, pake, pake!’. Het was duidelijk dat zij een leuke middag tegemoet zouden gaan, ook al mochten ze niet mee. Natuurlijk liep ik naar ze toe. ‘Is Laure je vriend? ‘, vroeg één van de nichtjes aan mij. Laure is mijn oudste nichtje en de vraag verbaasde mij. ‘Ja, Laure is mijn vriend, maar jij ook’. Even later ontdekte ik de achterliggende reden van de vraag, Laure ging ook mee met het vrijgezellenfeestje! Nog meer gezelligheid!
Huis van Vrede in Utrecht Kanaleneiland
Zo vertrokken mijn moeder en ik samen met mijn twee schoonzussen en nichtje Laure naar – ja, naar waar eigenlijk? Ik had geen flauw idee. Tot mijn verbazing en blijdschap reden we richting Utrecht en bij de afslag Kanaleneiland gingen we eraf. ‘Dit ken ik’, zei ik. Mijn hart sloeg een stukje sneller. Utrecht Kanaleneiland! De wijk waar ik ooit woonde met Mart. Waar ik gelukkig was. Het voelde zo vertrouwd. Mijn schoonzusje zette koers richting het winkelcentrum, mijn oude buurtje. Het zou toch niet? Maar ja hoor! We gingen naar Huis van Vrede, het buurtcentrum annex kerk waar Mart en ik destijds bij betrokken waren. Waar ik vrijwilligerswerk deed in het Naaiatelier. Ik werd steeds enthousiaster en vertelde mijn nichtje over ons huis en alle mooie herinneringen die omhoog kwamen. Allemaal gebeurtenissen voordat zij geboren was. Het maakte me blij en gelukkig.
In Huis van Vrede druppelden allemaal lieve vrouwen binnen; Elmarie met wie ik zoveel avonturen beleefde in het Naaiatelier en daarbuiten. Mijn geliefde schoonzus Yvonne, de zus van Mart met wie ik nog steeds een prachtige band heb. Sara die ik al ken vanaf de studententijd en Ineke die ook ooit in Kanaleneiland woonde en samen met haar man bevriend was met mij en Mart. Zo zaten we daar opeens aan de door Sara gebakken appeltaart. Even aftastend naar wie wie is, totdat we door Elmarie aan het werk werden gezet.
Workshop stempels maken
We gingen stempels maken van gummen. Natuurlijk had Elmarie een collectie prachtige boeken mee met voorbeelden en patronen die je kon maken. Ze legde uit hoe we eerst een tekening op papier moesten maken en dat op de gum moesten overbrengen. Daarna konden we de vorm met een guts of stanleymes uitsnijden. Zo gezegd, zo gedaan. Met behoorlijk wat hilariteit en zelfspot gingen we aan de slag. Laure was het meest voortvarend en maakte een otter. Sara twijfelde hevig of ze een kat of geometrisch figuur zou maken. En ik koos voor een roos, het thema van onze bruiloft. Mijn moeder keek toe. En zo ontstonden kleine kunstwerkjes.
Bij Roose
Toen we klaar waren, zei mijn schoonzus Josje: ‘Nou dat was het dan!’. Waarop nichtje Laure verbaasd uitriep: ‘Maar we zouden toch uit eten gaan?’. Hilariteit alom en ja, we gingen nog eten aan het Amsterdam-Rijnkanaal bij Bij Roose. Met zijn allen zaten we aan een ronde tafel en kletsten heel wat af. Want dat is zo leuk van een vrijgezellenfeest; nieuwe mensen leren elkaar kennen en dat geeft een stuk vertrouwdheid op de grote dag.
Dankbaar en gezegend
Met een hart vol dankbaarheid werd ik afgezet bij station Utrecht Centraal. Wat een prachtvrouwen heb ik in mijn leven! Wat een mooie middag en avond had ik achter de rug! Thuis wachtte Mark op mij. Ook hij had een mooie dag achter de rug samen met zijn zwagers en neefjes. Wat zijn wij zo gezegend en verwend. Heerlijk!
Geef een reactie